Zoon van Parnassiadode wil de waarheid: wat overkwam Tineke?
Tineke Verhagen was een van de slachtoffers van de mysterieuze Parnassiamoordenaar. Meer dan tien jaar later probeert haar zoon Peter steun te verzamelen om de waarheid alsnog te achterhalen. Het medisch beroepsgeheim zit onderzoek in de weg.
Door Carla van der Wal
Het gaat stap voor stap, net zoals Peter Verhagen zijn leven weer op orde kreeg. Een plaats tegelijk, handtekening voor handtekening, probeert hij steun te krijgen voor zijn petitie, om te zorgen dat de zaak van zijn moeder opnieuw kan worden onderzocht. Zo hoopt hij de wereld een klein beetje beter te maken. Want sinds de dood van zijn moeder beziet Peter het leven niet langer zoals vroeger. De wereld is een slechte plek. Of toch niet?
Hoop op vinden Het is eind 2007 als Tineke Verhagen met haar aan schizofrenie lijdende zoon, Peters broer, naar ggz-instelling Parnassia gaat. Daar, op die dag, verdwijnt ze, de lieve, zorgzame, pientere moeder. Meteen beginnen haar zoon Peter en schoondochter Jilly aan een zoektocht. Alles om haar te vinden. Jilly: ,,We zijn toen gaan kijken op allerlei plekken waarvan we dachten dat zij er zou kunnen zijn.’’ Eigenlijk doen ze maar wat, hopend op resultaat. Peter: ,,Helemaal in het begin dacht ik nog dat het goed zou komen, dat mijn moeder weer gevonden zou worden.’’ Tineke was weliswaar geestelijk in de war, na het overleden van haar man een jaar eerder, maar lichamelijk nog gezond.
Toch heeft Jilly meteen het gevoel dat er iets écht goed mis is. Ze heeft gelijk, blijkt na enkele slopende dagen zoeken. Zij en haar man hebben net tv opnames achter de rug om aandacht te vragen voor de vermissingszaak, als agenten aankomen bij hun huis. Ze hebben naast het allerslechtste nieuws ook de spullen van Tineke bij zich.
© Koen Verheijden Slootje Portret van de bij Parnassia vermoorde Tineke Verhagen Portret van de bij Parnassia vermoorde Tineke Verhagen © prive Het was een ongeluk, wordt het stel gezegd. Maar als Peter bij het water gaat kijken waarin zijn moeder zou zijn verdronken, ziet hij een slootje van nog geen 30 centimeter diep. En zijn moeder hield van zwemmen, kon dat goed. Hoe kan zo’n ongeluk zich voltrekken?
Hij weet zeker dat zijn moeder geen gewoon ongeluk heeft gehad als er meer doden vallen op of bij het terrein van zorginstelling Parnassia, waar ook Tineke is gevonden. Van de acht doden verdrinkt een groot aantal, net als Tineke, op een vreemde manier. Er komt een verdachte in beeld. Het is een patiënt van Parnassia, die gewelddadig en onvoorspelbaar is. De zaken komen uiteindelijk bekend te staan als de Parnassiamoorden. De moeder van Peter wordt opgegraven om alsnog sectie te verrichten.
Maar nooit kan de politie onderzoek doen zoals zij dat zou willen. De directie van Parnassia weigert elke medewerking, vanwege het beroepsgeheim. Er wordt een rechtszaak aangespannen. Het medisch dossier van de verdachte blijft ongeopend.
Sleutel Wat staat daarin? Is het de sleutel om de zaak op te lossen? Die vraag beheerst Peter de jaren erna, drijft hem tot op het randje van de waanzin. Net als die andere vragen. Wat weet bijvoorbeeld zijn broer, die zegt dat hij zich niets meer kan herinneren over de dag waarop zijn moeder verdween? Maar waarom viel hij Peter dan aan, toen ze na de dood van hun moeder samen over het terrein van Parnassia reden?
Peter krijgt PTSS, posttraumatisch stressstoornis, en kan nergens meer rust vinden. Eigenlijk heeft hij hulp nodig. Maar waar vindt je die, als een mogelijke moord bij een hulpinstelling aan de basis van je probleem staat? ,,Op de dag van de verdwijning raakten we ons onbezorgde leven kwijt’’, vat Jilly samen.
In hun woonplaats Zoetermeer voelt het alsof ze op straat anders worden aangekeken. Medewerkers van Parnassia lijken Verhagen vijandig gezind. Hij wil weg, zij ook. Dus gaan ze, samen met de kinderen. Eerst verwisselen ze Zoetermeer voor Vlaardingen, later voor een plaats in Duitsland. ,,Het was vluchtgedrag. Maar de rust hebben we hier gevonden.’’
Verdwijning
© prive Nieuwe moed verzamelen ze er ook. Als de verdwijning van Anne Faber doordringt tot de benedenwoning van Verhagen, wordt ook de dood van moeder Tineke weer opgerakeld, maar nu zonder alles overhoop te halen. Privacy stond het politieonderzoek naar de Parnassiadoden in de weg, privacy leidde er ook toe dat Michael P. niet de juiste behandeling kreeg, nadat hij was veroordeeld voor verkrachting van twee meisjes. P. leek een modelgevangene – tot hij Anne ombracht.
Peter voelt dat hij in actie moet komen. Zo begint het idee voor een petitie, die inmiddels honderden malen is getekend. Eigenhandig verzamelt hij er handtekeningen voor, door op pleinen en straten in Nederland te gaan staan. Ouderwets. Louterend ook, zegt Peter. ,,Ik vertrek met lood in mijn schoenen, maar als ik thuiskom, ben ik opgelucht. Nu praat ik met mensen over wat er is gebeurd. Ik leg uit waarom ik op straat sta. Ik merk dat er heel veel begrip is – eindelijk. Anderen vertellen me hun verhalen.’’
Zo leert Peter nu: niet iedereen is slecht. Soms heeft hij het gevoel dat zijn moeder ‘daarboven’ staat te juichen, om wat haar zoon nu doet. ,,Ze geniet van hoe het gaat. We hebben eindelijk de kracht om door te gaan.’’
In een reactie laat Parnassia weten geen mening te hebben over de petitie van Peter. Het is een zaak die bij de wetgever ligt, zegt een woordvoerder. ,,Wij hebben ons aan de regels te houden.’’ En dus ook aan het medisch beroepsgeheim.
https://www.ad.nl/binnenland/zoon-van-parnassiadode-wil-de-waarheid-wat-overkwam-tineke~a2dd3789/
Steunt u onze mening over de windturbines? Wilt u actief meedoen of ons volgen? Ontvang dan het laatste nieuws op https://www.facebook.com/pg/neetegenwindturbinesholtumnoord.
Beste verpleegkundigen, studenten verpleegkunde en anderen,
De afgelopen maanden is er zeer veel te doen geweest over de invoering van wet BIG II, wij als actiecomité hebben daarin een leidende rol aangenomen en hebben actief een tegengeluid laten horen. Velen van jullie hebben zich bij ons aangesloten via Facebook en/of via één van de petities die zich bij ons actiecomité hebben aangesloten.
Wij zijn blij met jullie en zoals wij hebben begrepen, jullie zijn blij met ons!!
Na maanden van gesprekken met Kameleden, deskundigen op gebied van Gezondheidsrecht, Onderwijs en Bestuur en met elkaar via sociale media zijn we nu in de fase gekomen dat we door moeten zetten, we zijn terecht uitgenodigd door Prof.
Dr. Rinnooy Kan.
Om onze standpunten kracht bij te zetten, om zeker te zijn dat jullie niet zozeer ons maar onze standpunten steunen, hebben wij een manifest geschreven. Het zijn 2 pagina’s waarin wij de kern van ons beroep binnen deze discussie op papier hebben gezet, met duidelijke eisen aan bestuurders van vakbonden, beroepsvereniging, werkgevers en ‘last but not least’ de Minister van Medische Zaken en Sport.
De kern van ons betoog: Wij zijn één beroepsgroep en hebben één beroepsprofiel!!!
Ons verzoek is dat jullie naar http://www.wetbig2.nl/ gaan, en daar het Manifest lezen en ondertekenen met je BIG-nummer. Zodoende krijgen wij een goed overzicht van het aantal verpleegkundigen die ons steunen. Ben je student of steun je ons van buiten onze beroepsgroep dan kan je het Manifest ook ondertekenen.
En zoals het werkt: HOORT ZEGT HET VOORT!!!
Namens het bestuur Wet BIG II in Overgang. Woordvoerder Mattijn Amsing Petitiehouder; Hildegard Tip Secretariaat: dww2018@hotmail.com praatmee@wetbig2.nl
Deze petitie is gesloten, maar telt opnieuw mee samen met de nieuwe petitie Breng de 74-jarige Singh terug naar Nederland.
De boeren hebben het moeilijk en, door het algemene beleid, ook de bioboeren die sinds jaar en dag moeite doen om echte alternatieven te ontwikkelen net als de initiatieven voor voedselbossen dat doen. Een grondwetwijziging waarin werken in harmonie met de natuur centraal staat.
Teken de petitie en help mee met een zetje in de leefbare richting!
"...In minder dan dertig jaar verdween driekwart van de insecten. De Hollandse weidevogels hebben elk jaar minder nesten.
Wilde planten gaan richting monocultuur en door stikstofvervuiling is op de Veluwe een derde van de eiken dood. Onder water gebeurt hetzelfde: een omgeploegde Noordzeebodem, voorgoed verdwenen zeegrasvelden in de Waddenzee. Van alle ‘beschermde’ habitattypen is in Nederland nog maar 4 procent gezond. En als we zo doorgaan, wordt het alleen maar erger.
Hoe ging wetenschapsjournalist Rolf Schuttenhelm voor dit verhaal te werk? En is het tij te keren? ..."
Meer informatie
Het artikel
Het bestuur van de beroepsvereniging voor verpleegkundigen, V&VN, is opgestapt. Aanleiding is het massale protest van leden die in het verleden een mbo- of inservice-opleiding volgden en nu gedegradeerd dreigen te worden volgens (...) lees verder.
Verpleegkundig Manifest aantal x getekend: 2342
Geschreven op 27 augustus 2019 en gericht aan:
Ministerie VWS, Mr.Drs. B.J.Bruins, Minister van Medische Zorg en Sport Vereniging Verzorgenden en Verpleegkundigen Nederland (V&VN) Brancheorganisatie Zorg (BoZ) Christelijk Nationaal Vakverbond (CNV) Federatie Nederlandse Vakbeweging (FNV) Nieuwe Unie ‘91 (NU ’91) Onze verpleegkundige beroepsgroep staat bekend om haar uitstekende opleiding en inzet voor patiënten/cliënten/mantelzorgers in alle velden van het verpleegkundige domein.
Als verpleegkundige bied ik hoogwaardige zorg, volgens de laatste ontwikkelingen en beroepsstandaarden. Met als doel optimale zorg te bieden, in samenspraak mét de patiënt/cliënt/mantelzorger, waarbij deze als persoon méér is dan zijn ziekte.
Vanuit deze visie neem ik als professional mijn maatschappelijke én verpleegkundige verantwoordelijkheid. Ik werk mee aan belangrijke verbeteringen in de zorg; draag zorg voor zowel mijn persoonlijke – als ook de beroepsontwikkeling middels scholing, onderzoek en kwaliteitsprojecten. Nu zie ik dat al die positieve ontwikkelingen tenietgedaan worden. Vanuit het onderwijs – door invoering van beroepsdifferentiatie, met als doel onderscheid te creëren tussen MBO, Inservice en HBO – wordt het verpleegkundig beroep voor de toekomst vormgegeven zonder dat dit vanuit de beroepsgroep (lees:werkvloer) als noodzaak wordt gezien. Waar opleidingen ondersteunend zouden moeten zijn op basis van de wensen vanuit de beroepsgroep zie ik nu, dat het onderwijs, ontwikkelingen doorzet die juist een – ernstige – verstoring zouden kunnen zijn voor de uitvoering van mijn beroep. Ik merk als verpleegkundige dat ik de regie over mijn eigen beroep verlies en met de huidige ontwikkelingen niet mijn beroep kan uitoefenen op het niveau zoals ik dat nu – naar tevredenheid – doe.
Ik wil op korte termijn met de politiek, werkgevers, vakbonden en beroepsvereniging uit deze impasse komen. Alleen dán kunnen we samen plannen maken om de verpleegkunde voor de toekomst te verbeteren. Plannen die recht doen aan mijn beroep, mijn ervaring, mijn kennis en mijn verantwoordelijkheden en los van mijn initiële beroepsopleiding. Een verpleegkundige is méér dan alleen een MBO-, Inservice of HBO-opgeleide: maar juist iemand die zich gedurende haar carrière ontwikkelt. Ik daag de politiek, beroepsvereniging, werkgevers en bonden uit om lef te tonen en de realiteit onder ogen te zien. Erken dat de overgangsregeling absurd is. Erken dat de invoering van een nieuw beroep binnen de verpleegkunde geen meerwaarde heeft en juist grote problemen geeft binnen het beroep en samenwerking en constructief overleg blokkeert. Erken dat functiedifferentiatie buiten de wetgeving het enig juiste recept is voor de continuïteit en kwaliteit van zorg.
Ik geef zelf sturing aan functiedifferentiatie doordat ik intrinsiek gemotiveerd ben om kundig en bekwaam te blijven binnen de kaders van de wetgeving. De verpleegkundige attitude en competenties zijn mij in de basis- en vervolgopleidingen aangereikt zodat ik mij verder in de praktijk kan ontwikkelen.
Als verpleegkundige stel ik daarom de politiek, bonden, werkgevers en beroepsvereniging de volgende vier eisen:
Respecteer iedere verpleegkundige – ongeacht initiële beroepsopleiding – voor de ervaring, kennis en kunde (EVC) die hij/zij in haar/zijn loopbaan opdoet en waardeer dit met een goede CAO. Stimuleer samenwerking en onderhandel alleen op gelijkwaardige basis, landelijk én regionaal. Een meer transparante beroepsvereniging met draagkracht en steun van een achterban die meer is dan 50% van de totale verpleegkundige beroepsgroep. Toon vertrouwen in de deskundigheid van de beroepsgroep. Kijk naar goede beroepsontwikkeling op MBO-, Inservice en HBO-niveau met gebruik van de huidige beroepsgroep en niet ten koste van. Verpleegkundigen worden gefaciliteerd en krijgen financiële middelen aangereikt door hun werkgever om zich te ontwikkelen en te excelleren binnen hun beroep. Wij zijn één beroepsgroep en hebben één beroepsprofiel!!!
Als politiek, beroepsvereniging, werkgevers en bonden niet bereid zijn op mijn eisen in te gaan heeft dit verstrekkende gevolgen voor de beroepspraktijk van verpleegkundigen in Nederland. Ik ben immers niet meer in staat om optimale verpleegkundige zorg te leveren. Geef verpleegkundigen met een BN2020 de mogelijkheid te groeien in het vak verpleegkunde, ondersteund door hun ervaren collegae.
En daarom onderteken ik dit manifest, omdat ik trots ben op mijn beroep! Dit manifest kun je ondertekenen op: https://wetbig2.nl/verpleegkundig-manifest/